برشی از کتاب "چلچراغ فروزان"| دلنوشته ای از یک پاسدار

مناجات و دلنوشته های شهید

بسمه تعالی

«َالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَى مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ» [آل عمران / ۱۳۵]

«و آنان که چون کار زشتی کنند یا بر خود ستم روا دارند خدا را به یاد می آورند و برای گناهانشان آمرزش می خواهند و چه کسی جز خدا گناهان را می آمرزد و بر آنچه مرتکب شده اند با آنکه میدانند که گناه است پافشاری نمی کنند.»

امام باقر (ع) می فرمایند: به خدا قسم، خدا مردم را جز به دو خصلت و خونخواسته، اول به نعمتها اعتراف کنند که برایشان می افزاید و به گناهان اقرار نمایند که آنها را می آمرزد.

1- از اینکه امام خود را نشناختم و محبت او را در دل نداشتم و در عزای او غمناک و در شادی او شاد نبودم که در همین مورد پیامبر(ص) می فرماید: هر کس بمیرد و امام خود را نشناسد مانند کسی است که در زمان جاهلیت مرده است.

۲- از اینکه لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم؛

٣- از اینکه چشمم گاه به ناپاکی آلوده شد؛

۴- از اینکه همواره خشمناک بودم و نتوانستم بر خشم خود غلبه کنم؛

۵- از اینکه حرف حق شنیدنش برایم مشکل بود؛

۶- از اینکه نشان دادم کارهای هستم و دارای پست و مقامی میباشم؛

۷- از اینکه ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود؛

٨- از اینکه برای دوستم آروزی كفر کردم تا که ایمانم نمایانتر شود؛

۹- از اینکه در راهی که برایم مشخص کردی سستی کردم؛

۱۰- از اینکه عفت زبانم را به لغات بیهوده آلوده ساختم؛

۱۱- از اینکه رسوا شدن در دنیا برایم دشوارتر از رسوا شدن در آخرت بود؛

۱۲- از اینکه صدقه دادم و دوست داشتم از من تعریف و تمجید کنند؛

۱۳- از اینکه مبالغه در حرف زدن کردم و چیزی را بزرگتر از آنچه بود نشان دادم؛

۱۴- از اینکه شکر نعمت را بجا نیاوردم و همواره کفران نعمت می کردم؛

۱۵- از اینکه تظاهر به دانستن مطلبی کردم که اصلا نمیدانستم؛

۱۶- از اینکه مالی را که به تو تعلق داشت از آن خود حساب کردم؛

۱۷- از اینکه مرگ را فراموش کردم؛

۱۸ - از اینکه قاه قاه خندیدم و مرگ را فراموش کردم

۱۹- از اینکه به کسی دروغ گفتم؛

۲۰- از اینکه در سطح پایین ترین فرد جامعه زندگی نکردم؛

۲۱- از اینکه منتظر بودم دیگران به من سلام کنند؛

۲۲- از اینکه دیگری را وادار کردم که به من احترام بگذارند؛

۲۳- از اینکه دیگران را متوجه شخصی کردم که آنها خندیدند و حال آنکه خود من از همه خنده آورترم؛

۲۴- از اینکه حق پدر و مادر را ادا نکردم؛

۲۵- از اینکه شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم؛

۲۶- از اینکه منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم و دلم می خواست همه از خوبیهای من بگویند؛

۲۷- از اینکه در سخن گفتن و راه رفتن ادای دیگران را در آوردم و سعی کردم کلمات غربی بر زبان جاری کنم؛

۲۸- از اینکه حق خوبیهایی که می بایست از آنها تمجید کنم نکردم؛

۲۹- از اینکه به کسی که داشت غیبت یک مؤمن را می کرد معترض نشدم؛

۳۰- از اینکه کاری برای عزیزان خود انجام ندادم؛

۳۱- از اینکه به سر قراری که باید میرفتم دیر رفتم یا اصلا نرفتم؛

۳۲- از اینکه شکر نعمت را بجا نیاوردم و دلم می خواست کاش زیباتر و بهتر بودم؛

۳۳- از اینکه رعایت بهداشت جمعی نکردم؛ مسواک، حمام، ناخن و .

۳۴- از اینکه با سواد بودن، مرتب بودن لباس، زیبا بودن صورت از لحاظ ظاهر این اجازه تا خود را بالاتر بدانم؛